Baba dağdır, gölgesinde huzurun, rahatın en yücesini saklayan koca bir dağ.
Limanıdır evlatlarının, düştüğünde tereddütsüz kaldıranıdır; ışığıdır, zulmetin en karasında, merhemdir, evlâdın yürek yarasında.
Çınardır baba; her dalını özenle sakınan ve eğiten, yarınlara hazırlayan ulu bir çınar.
Babam benden daha küçükmüş babasını sonsuza uğurladığında.
Bir bayram sabahı, daha yirmibeşinde; son defa traş etmiş babasını. Son defa elini öpmüş ve sonra elleri arasında hissetmiş son nefesini.
Koca dağı yıkılmış anlayacağınız. O bize dağ, biz ona dal olmuşuz sonra.
Hâlen babasız kalmış bir evlâdı işitirim sesinde; saklanmaya çalışan gözyaşlarında, suskun bayram sabahlarında.
Merhameti fazladan fazla bir adamdır babam. Canını istesen verir, o derece.
Neyi varsa bölmüş fazlasını; âh diyenin acısını yüreğinde hissetmiş; sonra bir hastâne odasında görmüş. Kâr mı etmiş, zarar mı etmiş.
İlk göz ağrısıyım babamın, ilk göz dertlisi hatta. Düzen bozduranı, gurbet gezdireni, Belki de en ağır imtihanlarından biri.
O ise benim ilk arkadaşım; ilk defa memleketi konuştuğum, fikrimin filizlenmesini sağlayan hocam. Uzun kahvaltı sofralarımın kültür hazînesi.
Düşünün; Van'a bile geldi berâberimde, bir defâ şikayet etmedi. Ne tansiyon tüketebildi gücünü, ne başkaca rahatsızlıklar.
18 sene evvel kendisine altı ay ömür biçen doktoru bile anar arada, arkasından bir fatiha okur belki ölmüştür diye.
Velhâsılıkelam; baba der, susarım. Baba derim ve anlaşılır bilen her kalpte vârı, varlığı.
Baba olacaksam, sen gibi bir baba olayım. Günün kutlu olsun, sen çok yaşa. Ben hep böyle toy kalayım.